ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေသာအေမ

ေျခသလုံးအိမ္တုိင္ဘ၀ႏွင့္ ကမၻာအေရွ႕မွအေနာက္ ေတာင္မွေျမာက္သုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ေလလႊင့္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါ။ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ အသက္ႀကီးလာသလုိ အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတလည္းတုိးခဲ့တယ္။ ကမၻာ့ရြာတစ္ျဖည္းျဖည္း က်ဥ္းလာသည္။ ေမြးရပ္ေျမက အေမ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အုိစာသြားခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂၀ႏွစ္တြင္ ေမြးရပ္ေျမ ရထားဘူတာမွ အစျပဳလုိ႔ ကမၻာႀကီးကုိ စူးစမ္းဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ေျခလွမ္းစခဲ့သည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀အတြင္း ပီးကင္းမွ ရွန္ဟုိင္း၊ ကြမ္တုန္မွ ေဟာင္ေကာင္၊ နယူးေယာက္မွ ၀ါရွင္တန္၊ ေတာင္အေမရိကားမွ ေတာင္အာဖရိကထိ၊ ထုိမွတစ္ဆင့္ လန္ဒန္မွ ဆစ္ဒ္နီ အလုပ္လုပ္ရင္း လွည့္လည္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ႏုိင္ငံမ်ား ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့သည္။ ေနရာသစ္တစ္ခုေရာက္တုိင္း စိတ္သစ္လူသစ္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့ဖူးသည္။သုိ႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ အေမ့ကုိ လြမ္းဆြတ္မႈက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့။ ip-ဖုန္းကဒ္ ေလးေတြေပၚလာမွ အေမ့ကုိ မၾကာခဏ ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ႏုိင္ခဲ့သည္။ ဖုန္းထဲတြင္ အေမ၏ ေအးခ်မ္းေသာအသံသည္ ဘ၀၏စိန္ေခၚမႈေတြကုိ ရင္ဆုိင္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အင္အား ပုိျဖစ္ေစခဲ့သည္။ အေမ့၏ အသံမွ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အုိစာသြားခဲ့ သည္။ အေမႏွင့္ဖုန္းေျပာတုိင္း က်န္းမာေရးကုိ ဂရုစုိက္ဖုိ႔ အေမ့ကုိစိတ္မပူဖုိ႔၊ ေနရာတစ္ကာ သတိႏွင့္သြားလာဖုိ႔၊ ခြင့္ယူၿပီး ျပန္မလာဖုိ႔၊ ျပန္လာရင္ ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားၿပီး အလုပ္အကုိင္ ပ်က္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထပ္တစ္လဲလဲေျပာသည္။ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ အေမကြၽန္ေတာ့္ကုိ လြမ္းေနၿပီး၊ ေတြ႔ခ်င္ေန ၿပီဆိုတာကြၽန္ေတာ္သိလုိက္ပါသည္။

အေမ(၇၅)ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ လက္ေဘးက အလုပ္ေတြကုိခ် စိတ္ထဲက အစီအစဥ္ေတြကုိဖ်က္ၿပီး အေမ့ဆီ တစ္လျပန္ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ထုိတစ္လအတြင္း ဘာမွအလုပ္ ဘာမွမေတြးပဲ အေမ့အနားတြင္ေနမည္။
ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာခဲ့မည့္အေၾကာင္း အေမ့ကုိ ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားၿပီးေနာက္ အေမစတင္ အစီအစဥ္ဆြဲေတာ့သည္။ မွတ္စုစာအုပ္တစ္အုပ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္ ေသာအစားအစာမ်ားမွတ္၊ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကႀကိဳက္ေသာ အိပ္ရာခင္းကုိ ျပန္ျပင္ခ်ဳပ္၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာက္တုန္း အဆင္သင့္ ၀တ္ဖုိ႔ အ၀တ္အစားေတြ ျပင္ဆင္ရင္း အေမအလုပ္ေတြ႐ႈပ္ေနခဲ့သည္ ဆုိတာကုိ ေနာက္မွ ကြၽန္ေတာ္သိခဲ့ရသည္။ အသက္(၇၅)ႏွစ္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ အေမ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလုပ္ေနရင္ ေမာတတ္တဲ့အေမ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ရင္း ေမာဖုိ႔ေမ့ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိသည္။
ေလယာဥ္ေပၚကအဆင္း အေမႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ေျပးၿပီး ဖက္လုိက္မည္ဟု စိတ္ကူးႏွင့္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။ တစ္ကယ္တမ္း အေမႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ေျပးမဖက္မိ၊ အိမ္ေပါက္၀တြင္ႀကိဳေနေသာ အေမသည္ သစ္ေျခာက္ပင္အုိႏွင့္တူေနသည္။ မ်က္ႏွာေပၚက အရစ္အစင္းမ်ားေၾကာင့္ အေမသည္ အရင္ပုံႏွင့္မတူေတာ့။ အေမ ေတာ္ေတာ္ အုိစာသြားခဲ့ပါလား။
အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ေရာက္ျခင္း အရင္က ကြၽန္ေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့ေသာ ဟင္းမ်ားကုိ အေမစတင္ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိဟင္းမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္မႀကိဳက္ေတာ့ ေၾကာင္း အေမ့ကုိမေျပာျဖစ္ခဲ့။ မ်က္စိမႈန္လာၿပီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟင္းမ်ားက ငန္တစ္ခြက္ ေပါ့တစ္ခြက္ျဖင့္ အရသာမ်ားအရင္ႏွင့္မတူေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ျပင္ဆင္ထားေသာ အိပ္ရာခင္းမွာလဲ ဂြမ္းစစ္စစ္ ေစာင္ထူႀကီးေတြျဖစ္သည္။ ထုိေစာင္ထူထူႀကီးမ်ားကုိ ျခံဳအိပ္ရတဲ့အက်င့္ကြၽန္ေတာ္မရ်ိေတာ့။ ဂြမ္းေစာင္အစား သုိးေမြး ေစာင္ႏုႏုေလးပဲ သုံးေတာ့ေၾကာင္း အေမ့ကုိ ကြၽန္ေတာ္မေျပာျဖစ္ခဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာတာ အေမကုိလြမ္းလုိ႔ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ပဲေလ။
အိမ္ျပန္ေရာက္စ ႏွစ္ရက္တြင္ အလုပ္မ်ား႐ႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ အေမႏွင့္စကားေကာင္းေကာင္းမေျပာျဖစ္ခဲ့။ ေျပာျဖစ္ျပန္ေတာ့လဲ လူျဖစ္အင္မ်ား၊ လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းမ်ားကုိ ထပ္တစ္လဲလဲေျပာေနေတာ့သသည္။ ထုိအေၾကာင္းမ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၀ႏွစ္ခန္႔က အေမ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိအေၾကာင္းမ်ား ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္၏ ဘ၀ႏွင့္အလုပ္အေၾကာင္းကုိ ခုိင္းႏႈိင္းၿပီးေျပာေတာ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္လာလွ်င္ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ေခတ္ေနာက္ က်ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေမလွ်င္ အေမသည္ ေတြေတြေလး တစ္ေနရာရာကို ေငးၾကည့္ေနတတ္သည္။
မ်က္စိေတြ မႈန္၀ါးလာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အေမဟင္းခ်က္ရာတြင္ သန္႔ရွင္းမႈကုိ ဦးစားမေပးေတာ့ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိသည္။ အေမခ်က္ေသာဟင္းထဲတြင္ တစ္ ခါတစ္ရံ ပုိးေကာင္မ်ား၊ ယင္ေကာင္မ်ား ပါလာတတ္သလုိ ထမင္းဟင္းမ်ား ၾကမ္းျပင္ေပၚသုိ႔ က်င္လွ်င္လည္း ျပန္ေကာက္ထည့္လာတတ္သည္။ အေျခအေနမ်ားသည္ အရင္ကႏွင့္မတူေတာ့။ အိမ္တြင္ မခ်က္စားပဲ ဆုိင္တြင္ မွာစားရန္ေျပာေသာအခါ အျပင္စာမ်ားသည္ ညစ္ပတ္ေၾကာင္း၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ မညီၫြတ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထမင္းခ်က္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ ရွာထားခဲ့မည္ဟု ေျပာျပန္လွ်င္ အေမသည္ ငါလႈပ္ရွားႏုိင္ေသးသည္။ ငါမအုိေသးဟု ကြၽန္ေတာ့္ကုိ စိတ္ဆုိးေလသည္။ ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳ႕ထဲသုိ႔သြားလွ်င္ အေမလည္းလုိက္ခ်င္သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အေမေျခလွမ္းေၾကာင့္ လုိရာသုိ႔မေရာက္ႏုိင္ခဲ့။
အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုခု ေဆြးေႏြးမိျပန္လွ်င္လည္း ကြၽန္ေတာ့္အယူအဆမ်ားသည္ မွားေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ လမ္းမွားလုိက္ေနၿပီဟု အေမထင္ေနသည္။ အရာရာတုိင္းသည္ ေခတ္ႏွင့္အညီ တုိးတက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အားမနာစြာ အေမ့ကုိေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။
ေနာက္ပုိင္း အေမႏွင့္ေျပာျဖစ္ေစာ စကားတုိင္းတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ၿပီး စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲျခင္းမ်ားကုိ လုပ္လာမိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ မရွည္ေသာအခ်ိန္တြင္ စကားသံကုိ အက်ယ္ႀကီးေျပာမိျခင္း၊ စကားျဖတ္ျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္မိေသာအခါ အေမသည္ ေျပာလက္စ စကားစကုိရပ္ၿပီး ေတြေတြေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္ ေနတတ္သည္။
ခြင့္တစ္လျပည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ျပန္ခါနီးအခ်ိန္တြင္ အေမသသည္ ကုတင္ေအာက္က ေသတၱာေဟာင္းတစ္ခုျဖင့္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား သိမ္းထားေသာ သတင္းစာျဖတ္ပုိင္းမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ့္အားေပးေလသည္။ ထုိသတင္းစာျဖတ္ပုိင္းမ်ားမွာ ကြၽန္ေတာ္ျပည္ပေရာက္စဥ္ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးသမွ်ႏိုင္ငံတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ဖူးေသာ သတင္းမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကုိျပရန္ ထုိျဖတ္ပုိင္းမ်ားကုိ ဂရုတစ္စုိက္ ၫွပ္ၿပီး အေမသိမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲသုိ႔အပ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတူတူ ေဆာင္သြားေစလုိသည္။
မ်က္မွန္ထူကုိတပ္ စာဖတ္တုိင္း အားစုိက္ရတဲ့အေမ သတင္းစာ တစ္မ်က္ႏွာခ်င္းကုိ ကုန္ေအာင္ဖတ္ၿပီး ထုိျဖတ္ပုိင္းကုိ မည္မွ် ခက္ခက္ခဲခဲ ၫွပ္ခဲ့သည္ဆုိတာကုိ ကြၽန္ ေတာ္အသိ၊ သုိ႔ေသာ္ အသုံးမ၀င္ေတာ့ေသာ ထုိသတင္းစာမ်ားကုိ ကြၽန္ေတာ္ယူမသြားခ်င္ေပ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြေ၀ေနသည့္အခုိက္တြင္ အေမ့လက္ထဲသုိ႔ ျဖတ္ပုိင္းေလးတစ္ခု လႊင့္က်သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ထက္ဦးေအာင္ အေမက ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး အက်ီအိပ္ထဲသုိ႔ထည့္လုိက္သည္။ "ဘာျဖတ္ပုိင္းလဲအေမ ကြၽန္ေတာ့္ကုိ ျပပါလား" အေမေတြေတြေလးႏွင့္ကမ္းေပးၿပီး ထမင္းစားခန္းသို႔ ထြက္သြားလုိက္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ ခ်က္ျခင္းဖတ္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ "ငါအုိသြားေသာအခါ" ဟုေခါင္းစဥ္တပ္ထားေသာ ၂၀၀၄-၁၂-လပုိင္း ၆ရက္ေန႔က ေဆာင္းပါးေလးျဖစ္သည္။ ေဆာင္းပါးေလး မွာ ........

"ငါအုိသြားေသာအခါ"

ငါအုိသြားေသာအခါ ငါဟာအရင္ကငါမဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကုိနားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၿပီး ဆက္ဆံေပးပါ။
ခ်ိနဲ႔နဲ႔လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ အက်ီေပၚေလာင္းမိတဲ့အခါ၊ ဖိနပ္ႀကိဳးေတြ ခ်ည္ဖုိ႔ေမ့သြားတဲ့အခါ၊ ငါ့ကုိမရြံပါနဲ႔
ငယ္ငယ္တုန္းက ငါသင္ေပးခဲ့တာေတြကုိ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သတိရေပးပါ။
အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ့စကားေတြကို ငါျပန္ေျပာမိတဲ့အခါ စကားမျဖတ္ပဲ ေက်းဇူးျပဳၿပီးနားေထာင္ေပးပါ၊
ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တုိင္း တစ္ေထာင့္တစ္ညပုံျပင္ေတြကုိ မ႐ုိးေအာင္ ေျပာရင္းငါေခ်ာ့သိပ္ခဲ့ဖူးတာေတြကုိသတိရေပးပါ။
မလႈပ္မရွားႏုိင္လုိ႔ ေရခ်ိဳးဖုိ႔ အကူအညီလုိတဲ့အခါ ငါ့ကုိမၿငိဳျပင္ပါနဲ႔၊ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ့တစ္လွည့္၊ ေျခာက္တစ္ခါ ေရခ်ိဳးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ပုံရိပ္ေလးကုိ ျမင္ေယာင္ေပးပါ။
စိတ္သြားတုိင္း ကုိယ္မပါ ႏြမ္းလ်ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏုိင္တဲ့အခါ ခြန္အားပါတဲ့ လက္တစ္စုံနဲ႔ ငါ့ကုိကူတြဲေပးပါ။
လမ္းေလွ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ က်င့္ေပးခဲ့ဖူးတာကုိ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သတိရေပးပါ။
အသက္ႀကီးလာလုိ႔ စကားေျပာရမွာ ေရွ႕ေနာက္မညီပဲ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ငါေမ့သြားတဲ့အခါ အခ်ိန္ေပးၿပီးစဥ္းစားခြင့္ေပးပါ။ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ့အတြက္ အေရးမႀကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါၿပီ။
တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အုိစာသြားတဲ့ ငါ့ကုိၾကည့္ၿပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔၊ နားလည္ေပးပါ အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းၫႊန္ေပးခဲ့သလုိ အခုအခ်ိန္ မွာ ငါ့ဘ၀ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။ အခ်စ္နဲ႔ေအးျမမႈေတြကုိ ငါၿပံဳးၿပံဳးေလး လက္ခံမွာပါ။ အဲ့ဒီ့အၿပံဳးေတြထဲက မဆုံးတဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ။
ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ရည္မက်ေအာင္ ထိန္းထားရင္း မနားတမ္းဆုံးေအာင္ ဖတ္လုိက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေသတၱာထဲက အေကာင္းဆုံး အ၀တ္တစ္စုံကုိ ထားခဲ့ၿပီး ထုိျဖတ္ပုိင္း မ်ားကုိထည့္လုိက္သည္။ က်န္ေသာျဖတ္ပုိင္းမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အသုံးမ၀င္ေသာ္လည္း ထုိေဆာင္းပါးပါေသာ ျဖတ္ပုိင္းေလးမွာ ကြၽန္ေတာ့္ဘယ္ေနရာေရာက္ ေရာက္ ကြၽန္ေတာ့္အပါး အၿမဲမခြာေတာ့။

ျမန္မာျပည္မွ အေမ့ကုိ ဒီ၀တၱဳတုိေလးကုိေရးရင္း မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ သားကန္ေတာ့လုိက္ပါတယ္....